"IF" FA RADAY
>> ถ้าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน ก็คงเป็นวันอาทิตย์ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2532 ฉันไม่รู้ว่าหน้าตาตอนฉันเกิดมาเป็นอย่างไร เสียงแรกของฉันจะเป็นอย่างไร ฉันรู้แค่ว่าฉันเกิดมา ลืมตาครั้งแรกก็อยู่อ้อมกอดของผู้หญิงที่สวยที่สุดแล้วอ่ะ ฉันรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนั้นเขาเรียกฉันว่าลูกสาว และเป็นลูกสาวสุดสวยของเขาซะด้วย ชีวิตของฉันค่อยๆเติบโตมากับความรู้สึกที่อบอุ่นจนมันสามารถเรียกได้ว่าความรักจากชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ฉันเองก็ค่อยๆเรียนรู็ได้ว่าทั้งสองนั้นคือพ่อแม่ ผู้ให้กำเนิดฉันมานั่นเอง
 |
| หนูหล่อมั๊ยค่ะ 555 |
 |
| พ่อ แม่ ลูกสาวสุดสวยของท่าน |
>>ถ้าวันนี้ฉันเป็นเด็ก ชีวิตวัยเด็กของฉันเติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นที่สุด ครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรัก ครอบครัวของฉันมีพ่อ แม่ และน้องชาย เจ้าน้องชายสุดหล่อของฉันชื่อปีเตอร์ เป็นตัวแสบ เอาแต่ใจที่สุดในบ้าน ที่ทุกคนในบ้านต้องตามใจรวมถึงฉันด้วย ครอบครัวของฉันมีฐานะทางบ้านปานกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย แต่ฉันก็โชคดีที่ฉันก็ได้เป็นเด็กคนนึง ที่ต้องการอะไรพ่อแม่ก็หามาให้ฉันเสมอ ( แต่ฉันไม่ได้เป็นเด็กเอาแต่ใจนะ ) เพราะพ่อแม่จะให้ในสิ่งสิ่งที่คิดว่าเหมาะสมและมีประโยชน์ต่อฉัน
ชีวิตวัยเด็ก ฉันร่าเริง
ชีวิตวัยเด็ก ฉันซุกซน
ชีวิตวัยเด็ก ฉันขี้แง
ชีวิตวัยเด็กฉันติดพ่อแม่
ชีวิตวัยเด็ก ฉันมีความสุข
ชีวิตวัยเด็ก ฉันไม่เคยเครียด
ชีวิตวัยเด็ก คืออดีตที่น่าจดจำ
 |
| อีฟฟาร์รักปีเตอร์นะ |
>> ถ้าวันนี้ย่ายังอยู่ ในชีวิตวัยเด็กของฉัน ย่าเป็นอีกบุคคลนึงที่คอยเลี้ยงดูฉันแทนพ่อแม่ มอบความรัก ความห่วงใย ดูแลตามใจฉันทุกอย่าง ฉันถือได้ว่าเป็นหลานรักที่สุดเลยก็ว่าได้ ฉันจำได้ว่าที่บ้านย่าตอนเด็กๆนั้น ย่าของฉันเลี้ยงแพะ เลี้ยงวัว เลี้ยงไก่ เมื่อลูกไก่ออกลูก ฉันจะชอบไล่ตี ไล่เหยียบลูกไก่ ฉันก็มักจะโดนดุเสมอ แต่ย่าก็คอยปลอบฉันและไม่เคยว่าฉันเลย ฉันชอบทานอาหารฝีมือย่า ชอบให้ย่าป้อนอาหาร บ้านของย่าเป็นบ้านไม้ ฉันวิ่งเสียงดัง ญาติคนอื่นบ่น แต่ย่าไม่เคยบ่น ย่าคอยอาบน้ำแต่งตัว หวีผม ทำขนมให้ฉันกิน ฉันจึงรักย่าของฉันมากที่สุดฉันเคยคิดไว้ว่าฉันจะเรียนหนังสือ เพราะปู่ของฉันมักจะสอนว่าเราต้องมีความรู้จะได้เติบโตในอนาคตที่ดี ฉันจึงอยากที่จะเรียนหนังสือ หางานทำเพื่อในอนาคตฉันจะมาดูแล และตอบแทนบุญคุณบุพการีทั้งหมด แต่สำหรับย่าของฉันมันคงเป็นเพียงได้แค่ความฝัน และเป็นความฝันที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองพลาดขนาดนี้อะไรมาก่อน ตอนฉันเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ฉันยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะฉันคิดว่าอยากอยู่สนุกสนานกับเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน เพราะคิดไว้ถ้ากลับบ้านไปคงต้องอยู่บ้านอีกนานแน่เลย ซึ่งในระยะนั้นฉันก็ทราบว่าย่าของฉันนั้นแก่มากแล้ว แต่เวลาถามถึงย่าพ่อก็บอกว่าสบายดี จนถึงต้นเดือนมิถุนายนพ่อของฉันบอกว่าย่าไม่ค่อยสบายๆ เพราะย่าแก่มากแล้วร่างกายเริ่มอ่อนแอลงไปเรื่อยๆทุกที แต่ก็ไม่เป็นไรมาก ฉันจึงอยากจะกลับบ้านแต่ตอนนั้นฉันก็ยังต้องทำเรื่องขอเรียนจบที่มหาวิทยาลัย จนถึงคืนวันที่ 2 มิถุนายน พ.ศ.2555 ฉันรู้สึกกระวนกระวายนอนไม่หลับจึงโทรหาแม่บอกแม่ว่าฉันรู้สึกไม่ไดี แม่เลยฉันว่าไม่มีอะไร และถึงตอนเช้าของวันที่ 3 ฉันได้รับโทรศัพท์จากพ่อแม่ให้รีบจองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านโดยด่วนฉันถามว่าทำไม?? พ่อแม่ก็บอกว่าย่าอาการเริ่มหนักอยากให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน แล้ววันนั้นจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวไหนก็ไม่ว่างเลยทุกสายการบิน ฉันจึงตัดสินใจกลับรถทัวร์ พอเวลาประมาณ 10.30 น. แม่โทรมาบอกว่าย่าเสียแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นมันยากที่จะอธิบายได้ถึงการสูญเสีัยในครั้งนี้ ฉันร้องไห้แบบที่ไม่เคยร้องไห้มาก่อน ซึ่งย่านั้นต้องทำพิธีศพทางศาสนาอิสลามคือฝั่งภายใน 24ชั่วโมง ฉันไม่มีทางเดินไปทันที่จะไปร่วมฝั่งศพย่าได้ จึงเป็นความรู้สึกที่ความผิดพลาดที่สุด แต่ทุกคนและญาติต่างๆก็ปลอบใจฉัน บอกว่าย่ารับรู้แล้วว่าฉันรู้เรื่องและอยากที่มาหาย่า สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดว่าฉันควรกลับมาหาย่าก่อนนั้น ก่อนที่ย่าจะสิ้นลม ย่านอนหายใจไม่ค่อยออก ค่อยหายใจ่อ่อนลงไปเรื่อยๆแต่ย่าก็ไม่ยอมหลับ ปู๋เลยบอกให้ย่าหลับให้สบาย ทุกคนก็บอกว่าให้ย่าหลับให้สบาย ย่าก็ไม่ยอมหลับ ย่าเรียกแต่ชื่อของฉันคนเดียว รอให้ฉันมาหา ต่อให้ใครมาพูดย่าก็ไม่ยอมหลับ จนพ่อของฉันจึงตัดสินใจโกหกด้วยการจับมือย่าและบอกว่านี้คือมือของฉัน ฉันมาหาย่าแล้ว ฉันรู้เรื่องแล้ว เมื่อพ่อพูดจบย่าก็กระตุกมือหนึ่งครั้งแล้วก็หลับไปตลอดกาล มันจึงทำให้ฉันรู้ว่าความสุขความสนุกชั่วคราวมันไม่สำคัญเท่ากับการรอคอยของคนในครอบครัวที่เขารอการกลับไปของเรา จากเหตุการณ์ครั้งนี้จึงเป็นบทเรียนให้กับชีวิตฉันมาก ฉันจึงกลัวการสูญเสียเป็นอย่างมากที่สุด
หากใครก็ตามที่ได้อ่านเกี่ยวกับเรื่องราวนี้ จงจำและระลึกไว้เสมอว่าความรักของคนในครอบครัว การรอคอยของปู่ย่าตายายที่รอคอยลูกหลานกลับไปหานั้นมีคุณค่าและมีความหมายต่อชีวิตท่านเสมอ ต่อให้เราจะอยู่ที่ไหนทำอะไร ความรักของท่านที่มีให้เราก็จะติดตัวเราไปเสมอ อย่าสนุกสนานจนลืมคนที่บ้านนะค่ะ
 |
| เมื่อถึงบ้านก็เหลือเพียงแค่นี้ |
>>ถ้าตอนนี้ฉันเรียนมัธยม พูดถึงชีวิตในช่วงมัธยมนั้นเป็นช่วงชีวิตที่สนุกสนานมาก ฉันเป็นเด็กกิจกรรมของโรงเรียนเลยนะ อ้อ! ลืมบอกไปว่าฉันเรียนโรงเรียนเบญจมราชูทิศ จังหวัดนครศรีธรรมราช ฉันเรียนแผนศิลป์ คำนวณ ชีวติสมัยมัธยมนั้นส่วนใหญ่ฉันไม่ค่อยใส่ใจการเรียนเท่าที่ควร เพราะฉันชอบทำกิจกรรม แต่การเรียนของฉันก็ไม่เคยตกต่ำนะจ๊ะ ฉันรู้ว่าชีวิตในช่วงมัธยมนั้นฉันได้ทำอะไรหลายๆในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ
ฉันเป็นวงโยธวาทิต
ฉันเป็นนางรำ
ฉันเป็นเชียร์หลีดเดอร์
ฉันเป็นแด๊นเซอร์
ฉันเป็นนักโต้วาที
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพื้นฐานในการที่ทำให้ฉันสามารถปรับตัวอยู่ร่วมกับคนในสังคมได้ ฝึกให้ฉันอดทน ในสิ่งที่ลำบาก เพราะสิ่งใดๆในโลกไม่มีอะไรได้มาง่ายได้ ประสบการณ์การทำงานในชีวิตในมัธยมนั้นเรียกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และมิตรภาพที่ดีงามให้ฉันเสมอ ฉันได้พบเจอผู้คนหลากหลาย ฉันค่อยๆเรียนรู้ผู้คนและ เรียนรู้ว่าฉันควรอยู่ในสังคมอย่างไร
>>ถ้าตอนนี้ฉันเรียนปริญญาตรี อดีต เอ๊ะ หรือจะใช้ว่าอะไรดีเพราะฉันเพิ่งจบมาเอง 555 เมื่อก่อนนั้นฉันเรียนอยู่ที่คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ฉันเข้าเรียนที่พร้อมกับคำสบประมาทของผู้คนรอบข้างว่าฉันอาจจะเรียนไม่จบหรือไม่ก็ลาออกเสียก่อน เพราะว่าตอนมัธยมนั้นฉันเรียนแผนศิลป์ แล้วฉันจะมาเรียนในคณะวิทย์รอดได้อย่างไร
แต่พวกท่านๆเหล่านั้นต่างไม่รู้หรอกว่าคำพูดเหล่านั้นคือแรงผลักดัน ที่ทำให้ฉันมีความตั้งใจและความพยายามที่จะเรียนหนังสือให้จบคณะนี้ให้ได้ และอีกอย่างฉันสอบติดเข้ามาได้แล้วฉันก็ต้องเรียนให้ได้เพราะฉันไม่อยากให้พ่อแม่ของฉันต้องเสียหน้า ฉันจึงเริ่มที่จะเติบโตเป็นเด็กวิทย์เข้าไปเรื่อยๆ เริ่มจาก 0 และค่อยพัฒนาไปเป็น 100 คนอื่นอาจคิดว่านี้ร้อยแล้วเหรอ แต่ฉันว่านี้มันร้อยและเต็มที่ที่สุดแล้วละที่ฉันจะทำได้ เมื่อมาอยู่ในมหาลัยฉันก็ชอบทำกิจกรรม เข้าร่วมกิจกรรมทุกอย่าง ซึ่งกิจกรรมในมหาลัย นั้นแตกต่า่งจากมัธยมมาก สิ่้งที่ฉันได้รับจึงแตกต่างไปจากมัธยมเป็นอย่างมาก ประสบการณ์และเรื่องราวต่างๆในชีวิตมหาลัยนั้นมัน(ส์)สุดยอดมาก ฉันได้เพื่อน พี่ น้อง ที่แสนดี คอยเติมเต็มเวลา4ปีที่ฉันใช้ชีวิตที่นี้
ฉันจะเป็นคนนึงที่จะคอยเถียงกับคำพูดที่ว่า "เพื่อนสมัยมัธยมนะดีที่สุดแล้ว มหาลัยไม่มีใครจริงใจหรอก"แต่ทำไมสิ่งที่ฉันพบเจอมันกลับต่างจากคำพูดนี้ ฉันยอมรับว่าเพื่อนสมัยมัธยมนะดีที่สุด แต่ฉันก็ยังที่จะสามารถเจอเพื่อนที่ดีที่สุดอีกกลุ่มนั้นคือเพื่อนในมหาลัย เพื่อนในกลุ่มฉันมีทั้งหมดเกือบ20แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย เพราะคณะฉันคนทำกิจกรรมก็คือเพื่อนผู้ชายเป็นหลัก แล้วมีเพื่อนสนิทจริงๆก็มีปลาืทู กิ๊ก น้ำ เอ ตะหลิว ทัพพี แป้ง คนพวกนี้เป็นเพื่อนที่ฉันสามารถพูดได้ทุกเรื่องคอยช่วยเหลือฉันทุกเรื่อง พวกเขาไม่เคยทิ้งฉันในยามลำบาก แม้พวกเราจะเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย แต่สิ่งเหล่านั้นก็จะเป็นประสบการณ์ที่สอนให้ฉันก้าวเดินต่อไปในชีวิตอย่างมีควาสุข ฉันรู้สึกดีใจแล้วภูมิใจที่มีเพื่อนดีอย่างกลุ่มคนพวกนี้ หากใครอ่านอยู่ ฉันอย่างให้ทุกคนช่วยกันปรบมือดังๆให้กับเพื่อนของฉันหน่อยคะ 55 เพราะพวกเขาคือเพื่อนรักของฉันคะ
ฉันไม่ได้มีแค่เพื่อน แต่ฉันมีพี่ที่สนิทอีกหลายๆคน ที่ฉันสนิทก็มีพี่ยุ้ย พี่โส พี่อาร์ม พี่โต๋ พี่บู และคนอื่นอีกเยอะแยะเลย แต่คนที่ฉันสนิทที่สุดในบรรดารุ่นพี่ก็คือพี่ยุ้ย พี่ยุ้ยถือว่าเป็นพี่ชายของฉันเลยก็ได้ เขาเป็นพี่ที่แสนดี คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด แม้ว่าจะมีดุไปบ้างซักนิด แต่พี่เขาก็ทำให้ฉันรักและเคารพเขามาก พี่ยุ้ยเป็นที่ปรึกษาทุกเรื่องๆของฉัน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เขาสามารถช่วยฉันได้เสมอ และเป็นพี่ชายที่ใจดีกับฉันมากๆด้วย ฉันจึงคิดไว้ว่าฉันจะรักเพื่อนและพี่ชายคนนี้ให้ดีที่สุด ^^
 |
| รถของพี่ยุ้ย สวยสุดๆไปเลย |
>>ถ้าตอนนี้อยู่ในวันที่ฉันภูิมิใจ วันที่่ฉันภูมิใจนั้นคือที่ฉันรับปริญญา ฉันสามรถนำใบเบิกทางให้กับชีวิตของฉันได้ และที่สำคัญฉันยังเห็นรอยยิ้มของพ่อแม่ที่คอยเคียงข้างฉันมาเสมอตลอดเวาล ไม่ว่าฉันจะมีปัญหาอะไรท่านคอยูแลเป็นห่วงเป็นใย คอยให้คำแนะนำ ดูแลเอาใจใส่ื มาตลอด ฉันไม่เคยรู้สึกว่าท่านทอดทิ้งฉัน แต่ท่านทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นตลอดเวลา ฉันรู้สึกได้ตลอดเวลาเลยว่าหัวใจของท่านทั้งสองอยู่เคียงข้างฉันเสมอ (อีฟฟาร์รักป๊ากับม๊านะคะ)
>>ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันชอบ ฉันพูดเป็นประโยคสั้นๆได้เลยว่า
ฉันชอบเต้น
ฉันชอบกิน
ฉันชอบของอร่อยๆ
ฉันชอบเที่ยว
ฉันชอบเสื้อผ้า
ฉันชอบอยู่กับพ่อแม่
ฉันชอบอยู่กับเพื่อน
ฉันชอบอยู่กับพี่
ฉันชอบอยู่กับน้อง
ฉันชอบโตโตโร่
เอาเป็นว่าถ้าถามถึงสิ่งที่ฉันชอบมีเยอะแยะ เพราะอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขฉันชอบมันหมดทุกอย่างเลย
>>ถ้าตอนนี้อยู่ในยุคปัจจุบัน ก็คงตอบได้เลยว่าฉันเรียนปริญญาโท อยู่ที่คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ ประสานมิตร ฉันจะตั้งใจเรียนรีบจบเพื่ออนาคตของตัวฉันเอง
>>ถ้าตอนนี้เป็นอนาคต ฉันบอกได้ว่าฉันจะเป็นคนดี ฉันจะหาแฟนมีครอบครัวที่ดี ฉันจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ฉันจะดูแลพ่อแม่ ฉันจะอยู่อย่างพอเพียง ฉันจะใช้ชีวิตบนฐานของคำว่าสายกลาง และฉันจะมีความสุขไปจนวันตาย
จากเรื่องราวทั้งหมดทุกคนคงสงสัยว่าฉันนั้นคือใคร ก็ฉันนี้ไง อีฟฟาร์ ราเดย์
